- odnawianie naszej wiary 

- wznoszenie duszy ku Bogu podczas codziennych zajęć  

- uwielbianie Boga w stworzeniach (żadna wspaniałość Bożych dzieł nie może być nam obojętna; nie wolno być biernym obserwatorem dzieł Bożych z dystansu)  

- dostrzeganie marności rzeczy materialnych, do których się przywiązujemy 

- umiejętność małych wyrzeczeń, aby ofiarować je Bogu 

- Małe zwycięstwa nad nami samymi przygotowują i otwierają naszą duszę na dar Ducha Świętego, czynią nas posłusznymi Jego uświęcającemu działaniu i zdolnymi do skutecznego wpływania na innych, aby doprowadzić ich do uświęcenia. 

- Udoskonala cnotę wiary. 

- Daje poznać rzeczy stworzone w odniesieniu do Boga i wznosi duszę od stworzenia do Stwórcy. 

- Pozwala zobaczyć, co dotyczy uświęcenia nas samych i innych. 

- Wskazuje kierunek w ocenach oraz poruszeniach woli. 

- Obdarza ,,umiejętnością świętych” tzn.:  

a) dusza unika ryzyka uwikłania się w rzeczy stworzone (ocenia je jako nicość wobec rzeczy wiecznych)  

b) dusza zwraca się ku życiu, ocenia właściwie i w sposób wyważony otaczające ją rzeczy (gardzi czym powinna gardzić, a przywiązuje się do środków nadprzyrodzonych prowadzących do zbawienia)  

- Przedmiotem daru umiejętności są rzeczy stworzone, o ile prowadzą do Boga.  

Przez oglądanie rzeczy stworzonych, rozważanie harmonii i rządzących nimi praw, dusza rozpala się miłością do Boga, kontempluje Jego mądrość, dobroć; zgłębia naukę stworzeń, by bardziej chwalić Stwórcę. 

- Stworzenie staje się cudownym kantykiem, wywołuje w duszy radość i szczęście (np. św. Franciszek)  

- Dar umiejętności oświeca nas również co do stanu naszej duszy, jej tajemnych poruszeń, ich zasad i skutków, jakie z nich mogą wyniknąć.  

- Uczy także postępowania z bliźnim w kontekście jego wiecznego zbawienia (kaznodzieja ma pouczenie dla słuchających; spowiednik czy kierownik otrzymuje światło dla penitenta)