Ikebana na III NIedziela Wielkiego Postu
Wj 20, 1-17 Nadanie Przykazań Bożych
1 Kor 1, 22-25 Ukrzyżowanie Jezusa znakiem
J 2, 13-25 Wyrzucenie kupców ze świątyni, zapowiedź męki
Świątynia była dla Żydów najważniejszym miejscem, punktem centralnym życia religijnego, domem Bożym - przestrzenią, w której On sam daje się poznać, poucza swój lud i odbiera od niego cześć. Pierwszą świątynię zbudował Salomon. Byłą pełna splendoru i przepychu, ale król widział jej niewystarczalność: „Czyż jednak naprawdę zamieszka Bóg z człowiekiem na ziemi? Przecież niebo i najwyższe niebiosa nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem” (2 Krn 6, 18). Nieogarniony Bóg daje się ograniczyć przestrzenią. Aczkolwiek naród wybrany przekonuje się, że ani ziemia obiecana nie daje upragnionego bezpieczeństwa, ponieważ wielokrotnie w swojej historii staje się wygnańcem, ani świątynia nie jest ostateczna, gdyż zostanie zburzona. Po serii bolesnych doświadczeń, niewoli, braku dostępu do świątyni dokonuje się coś, o czym św. Jan w prologu napisze: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14). Nieco dalej ewangelista pisze, że uczniowie pytają Jezusa: „Rabbi, gdzie mieszkasz?” (J 1, 38). Pytanie o miejsce zamieszkania…
Incydentem w świątyni Jezus pokazuje jej koniec. Czas świątyni przeminął. Już nie ona jest miejscem zamieszkania Boga za ziemi, ale człowieczeństwo Syna Bożego. Chrystus staje się świątynią, na Nim spoczywa Szekinah – Boża Obecność. To On jest Synem Boga i relacja do Ojca uprawnia Go do tego szokującego czynu, który zakłóca spokój i kultyczny interes. Symbolicznie ogłasza nadchodzące zmiany w sposobie oddawania czci Bogu. Nie Jezus jest tym, który burzy świątynię, ale odpowiedzialni są ci, którzy czynią z niej targowisko.
Ukrzyżowanie jest zburzeniem starej świątyni i starego porządku, a Zmartwychwstanie rozpoczyna nowy sposób oddawania czci Bogu „w Duchu i prawdzie” (J 4, 23). Zmartwychwstały jest nieobecny, bo czekamy na Jego przyjście w paruzji, a jednocześnie obecny, ponieważ każdy ma do niego dostęp w Eucharystii. Od wniebowstąpienia jego zmartwychwstałe człowieczeństwo zaczyna się tajemniczo rozszerzać na wszystkich, którzy Go przyjmują przez wiarę i sakramenty. Świątynią staje się cały Kościół, wszyscy wierzący i ochrzczeni. To Kościół, wspólnota wierzących, jest miejscem spotkania Obecnego. Jednocześnie w Nowym Testamencie odzywa się nadzieja na inną świątynię: „Wiemy bowiem, że jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie” (2 Kor 5, 1).
W kompozycji pod ołtarzem na brązowym tle widzimy dwie kolumny nawiązujące do świątyni jerozolimskiej. Pośrodku nich w szklanym naczyniu znajduje się biała róża symbolizująca Chrystusa. Jest to pokazanie nowego porządku na tle starego. Ciało Chrystusa, jako nowa świątynia, a kolumny to Jego Bóstwo i człowieczeństwo. Przez chrzest uczestniczymy w bóstwie Jezusa, ale nadal nosimy w sobie skłonność do grzechu. Ukazuje to biały materiał, na którym leży pęknięte gliniane naczynie. „Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4, 7) – to Chrystus ma moc nas scalić swoją łaską.
s. Karolina
OŚRODEK FORMACJI LITURGICZNEJ
św. Jana Chrzciciela w Zawichoście
Created OFL przy współpracy z MAGNUM Sandomierz