VI. Czytania Pisma świętego

a. Zasady ogólne

140. Zgodnie z pradawną tradycją czyta się publicznie Pismo św. w czasie liturgii, i to nie tylko podczas sprawowania Eucharystii, lecz także w oficjum.

- Wierni powinni cenić sobie i poważać te czytania, bo nie pochodzą one z wyboru osobistego ani z przesadnych upodobań jednostek, lecz podaje je Kościół i są one ściśle powiązane z Misterium, które Oblubienica Chrystusa "odsłania w ciągu całego roku, począwszy od Wcielenia i Narodzenia aż do Wniebowstąpienia, dnia Zesłania Ducha Świętego oraz oczekiwania błogosławionej nadziei i przyjścia Pana"⁵.

Ponadto w obrzędzie liturgicznym czytaniu Pisma św. zawsze towarzyszy modlitwa. W ten sposób czytanie jest bardziej owocne, a modlitwa, zwłaszcza modlitwa psalmów, staje się bardziej głęboka i serdeczna.

141. Liturgia Godzin przewiduje dłuższe i krótsze czytania Pisma św.

142. W nr 46 jest mowa o czytaniach dłuższych, które można stosować według uznania w Jutrzni i Nieszporach.

 b. Układ czytań Pisma św. w Godzinie Czytań

143. Układ czytań Pisma św. w Godzinie Czytań bierze pod uwagę zarówno okresy liturgiczne, w jakich zgodnie ze zwyczajem uświęconym tradycją czyta się niektóre z ksiąg Pisma św., jak i układ czytań w Mszy św. Liturgia Godzin wiąże się więc z Mszą św. w ten sposób, by te dwa układy czytań uzupełniały się wzajemnie i dawały pełny obraz historii zbawienia.

144. Z wyjątkiem tego, co powiedziano w nr 73, w Liturgii Godzin nie czyta się Ewangelii, bo jest ona czytana w całości co roku podczas Mszy św.

145. Przewidziano podwójny cykl czytań Pisma św. Pierwszy z nich, umieszczony w Liturgii Godzin, rozciąga się na cały rok. Drugi znajduje się w Dodatku i można go używać dowolnie; obejmuje on dwa lata, podobnie jak czytania w Mszy św. w dni powszednie okresu zwykłego.

146. Dwuletni cykl czytań w Liturgii Godzin tak ułożono, by co roku czytano prawie wszystkie księgi Pisma św., a teksty dłuższe i trudniejsze, które nie znajdują miejsca w Mszy św., mogły być czytane w oficjum. Nowy Testament czyta się w całości każdego roku po części w Liturgii Godzin, po części zaś w Mszy św. Natomiast ze Starego Testamentu wybrano tylko takie teksty, które mają większe znaczenie dla zrozumienia dziejów zbawienia i dla ożywienia pobożności.

Uzgodnienie czytań Liturgii Godzin z czytaniami Mszy św. wymaga jednak, by ta sama księga występowała na przemian co drugi rok: raz w Mszy św., a raz w Liturgii Godzin, lub przynajmniej w pewnym czasowym odstępie, jeśli w ciągu tego samego roku czyta się ją i tu, i tam. W przeciwnym bowiem razie te same teksty mogłyby się powtarzać w tym samym dniu, a gdyby te same księgi czytano w tych samych okresach, to teksty mniej ważne przypadałyby Liturgii Godzin i mógłby być naruszony porządek czytań.

147. Zgodnie z ustaloną tradycją w okresie Adwentu czyta się teksty wyjęte z Księgi Izajasza, zmieniając je na przemian co drugi rok. Dołączono tu także Księgę Rut i niektóre proroctwa z Księgi Micheasza. Osobne czytania przeznaczono na dni od 17 do 24 grudnia, a więc w 3 tygodniu Adwentu opuszcza się teksty przypadające w tym tygodniu po dniu 17 grudnia.

148. W roku I od dnia 29 grudnia do 5 stycznia czyta się 1 List do Kolosan, przedstawiający Wcielenie Pana i Jego miejsce w dziejach zbawienia; natomiast w roku II czyta się Pieśń nad Pieśniami, zapowiadającą połączenie się Boga z człowiekiem w Chrystusie: "Bóg Ojciec wyprawił gody swojemu Synowi wtedy, gdy w łonie Dziewicy złączył Go z ludzką naturą, a Bóg istniejący przed wiekami zechciał stać się człowiekiem przy końcu wieków" ⁶.

149. Od dnia 7 stycznia do soboty po Objawieniu Pana czyta się teksty eschatologiczne wyjęte z rozdziałów 60-66 Izajasza oraz z Księgi Barucha, a pomija się te czytania, na które w danym roku nie ma już miejsca.

150. W okresie Wielkiego Postu czyta się w I roku wyjątki z Księgi Powtórzonego Prawa oraz z Listu do Hebrajczyków. W roku II czyta się wyjątki z Księgi Wyjścia, Kapłańskiej i Liczb, dające obraz dziejów zbawienia. List zaś do Hebrajczyków wykłada Stare Przymierze w świetle tajemnicy paschalnej Chrystusa. W Wielki Piątek czyta się wyjątek z tego samego Listu odnoszący się do ofiary Chrystusa (9, 11-28), a w Wielką Sobotę o spoczynku Pana (4, 1-16). W pozostałe dni Wielkiego Tygodnia przypadają w roku I trzecia i czwarta pieśń Sługi Pańskiego wyjęte z proroctwa Izajasza oraz wyjątki z Księgi Lamentacji. W roku II czyta się proroka Jeremiasza, który jest typem cierpiącego Chrystusa.

151. W okresie wielkanocnym, wyjąwszy 1 i 2 niedzielę wielkanocną oraz uroczystości Wniebowstąpienia i Zesłania Ducha Świętego, czyta się zgodnie z tradycją: w I roku 1 List św. Piotra, Apokalipsę oraz Listy św. Jana Apostoła; w roku II Dzieje Apostolskie.

152. Od poniedziałku po niedzieli Chrztu Pańskiego aż do Wielkiego Postu, oraz od poniedziałku po Zesłaniu Ducha Świętego aż do Adwentu umieszcza się cykl 34 tygodni okresu zwykłego w ciągu roku.

Ten cykl przerywa się w okresie od Środy Popielcowej do Zesłania Ducha Świętego. W poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego podejmuje się czytania okresu zwykłego od tego tygodnia, który następuje po tygodniu przerwanym okresem Wielkiego Postu, przy czym opuszcza się czytanie przeznaczone na niedzielę danego tygodnia.

W latach, które liczą tylko 33 tygodnie okresu zwykłego w ciągu roku, opuszcza się tydzień przypadający bezpośrednio po Zesłaniu Ducha Świętego, tak aby nie opuszczono czytań ostatnich tygodni, które to czytania dotyczą czasów eschatologicznych.

Układ ksiąg Starego Testamentu uwzględnia dzieje zbawienia: Bóg się objawia w historii ludu, prowadzi go i oświeca. Dlatego czyta się proroków wraz z księgami historycznymi, biorąc pod uwagę czasy, w których żyli i nauczali. Tak więc w roku I bierze się czytania z ksiąg historycznych i mowy proroków począwszy od Księgi Jozuego aż do czasów niewoli babilońskiej włącznie. W roku II, po Księdze Rodzaju, którą się czyta przed Wielkim Postem, następują księgi dotyczące dziejów zbawienia od powrotu z niewoli aż do czasów machabejskich. Ponadto w tym roku czyta się również proroków późniejszych, księgi mądrościowe oraz opowieści przytoczone w Księgach Estery, Tobiasza i Judyty.

Listy Apostolskie nie umieszczone w danych okresach liturgicznych znajdują się w cyklu w ciągu roku z uwzględnieniem tak czytań mszalnych, jak i porządku chronologicznego, w którym zostały napisane.

153. Układ czytań rozłożonych na jeden rok podano tak, aby wybrane teksty Pisma św. dopełniały zawsze dwuroczny cykl czytań mszalnych.

154. Uroczystości i święta mają własne czytania; gdy ich brak, bierze się Teksty wspólne o świętych.

155. Poszczególne czytania stanowią, ogólnie rzecz biorąc, pewną całość. Dla uniknięcia czytań zbyt długich, co się często wiąże z rodzajem literackim danej księgi, opuszcza się czasami niektóre wiersze, co zawsze jest zaznaczone. Poleca się jednak czytanie takiego tekstu w całości z wydania przyjętego i zatwierdzonego.

c. Czytania krótkie

156. Czytania krótkie, których znaczenie w Liturgii Godzin omówiono w nr 45, dobrano tak, by uwydatniały one jasno jakąś myśl lub pouczenie. Uwzględniono także ich zróżnicowanie.

157. Dla każdego z czterech tygodni przewidziano w psałterzu odrębny zestaw czytań krótkich w okresie zwykłym w ten sposób, by się nie powtarzały. Podobne zestawy mają tygodnie Adwentu oraz okresy Narodzenia Pańskiego, Wielkiego Postu i Wielkanocy. Uroczystości, święta i niektóre wspomnienia mają czytania własne podobnie jak i Modlitwa na zakończenie dnia na cały tydzień.

158. W doborze tych czytań trzymano się następujących zasad:

a) zgodnie z tradycją nie bierze się czytań z Ewangelii,

b) w miarę możności zachowano odrębność niedzieli oraz piątku, a także i poszczególnych Godzin;

c) w Nieszporach czytania następują po pieśni wyjętej z Nowego Testamentu, dlatego dobiera się je także z Nowego Testamentu.

OŚRODEK  FORMACJI  LITURGICZNEJ

św. Jana Chrzciciela w Zawichoście   

Created OFL przy współpracy z  MAGNUM Sandomierz