V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU - Ziarno

„Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy”. Jezus jest u końca swojej działalności i rozpoczyna mękę. Nadeszła decydująca godzina, dla której przyszedł, na którą czekał. W niej objawi się dla naszego zbawienia Jego chwała i chwała Ojca. Jezus wyjaśniając tajemnicę swojej godziny mówi o ziarnie, które „wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity”. Ziarno może się rozrosnąć w roślinę jedynie pogrzebane w ziemi. Jezus używa tego obrazu, aby opowiedzieć o konieczności swojej śmierci i jej owocach. On – „ziarno pszenicy” – „obumrze” na krzyżu i Jego śmierć „przyniesie plon obfity”. Przejście Jezusa ze śmierci do życia jest podstawowym wzorem życia chrześcijanina. On na krzyżu oddaje swoje życie dla dobra innych, a jednocześnie Jego uczniowie mają swój udział w tej zbawczej
dynamice, naśladując ten wzór pełnego miłości ofiarowana siebie. Jezus podąża na krzyż i ku zmartwychwstaniu. Ta droga krzyża, podjęta w imię miłości składającej
siebie w ofierze za innych i umieranie naszego skoncentrowania się na sobie, to jedyna droga by stawać się Jego uczniem. Innej nie ma. Trzeba pamiętać, że idąc z Jezusem na krzyż, idziemy z nim także ku zmartwychwstaniu. Jezus mówi, że Ojciec otoczył Go chwałą w Jego zmartwychwstaniu i zapewnia, że tak samo będzie z nami – „Jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec”. Św. Jan w kilku zdaniach zarysowuje doświadczenie Ogrodu Oliwnego i Góry Tabor. Te dwie sytuacje objaśniają się wzajemnie i pozwalają zrozumieć słuchaczom misterium Syna Człowieczego, który jest Synem Bożym. Jezus prosi Ojca, by wsławił swoje imię, aby dał się poznać przez Niego jako Ojciec. Ojciec potwierdza, że Boża chwała, nieznająca końca miłosna wymiana, objawi się w krzyżu.
Uwielbienie Ojca dokonuje się w uwielbieniu Syna, który miłuje miłością Ojca.
Następuje interpretacja zbawczej wartości krzyża: wywyższony Syn Człowieczy zwycięża „władcę tego świata”, który trzyma człowieka w niewoli. Ukrzyżowany objawi Miłość, która pociąga wszystkich do siebie.

W aranżacji pod ołtarzem znajduje się granatowe tło z biało-złotym słońcem, symbolizujące Boga- Ojca. Chrystus – biała róża – wśród gałązek owsa to ziarno, które obumarło, a które już wydało obfity plon. Oddaje się On nieustannie na ołtarzach świata w liturgicznej ofierze. Możemy łączyć się z Jego ofiarą i czerpać z niej zbawcze owoce; wchodząc w paschalną dynamikę możemy sami je wydawać. Kompozycja próbuje ująć dialog Ojca i Syna, ich wzajemne odniesienie i oddanie. Ojciec jest zawsze
przy Synu, Syn nieustannie skierowany ku Ojcu i ku Jego woli.

s. Karolina

OŚRODEK  FORMACJI  LITURGICZNEJ

św. Jana Chrzciciela w Zawichoście   

Created OFL przy współpracy z  MAGNUM Sandomierz